Ν. 3869/2010 – Υπερχρεωμένα Νοικοκυριά

Μια δίκαιη απόφαση εκδόθηκε από το Μονομελές Πρωτοδικείο της Πρέβεζας, σε 2^ο βαθμό, για τους εντολείς μου, οι οποίοι, ζευγάρι στη ζωή και με τρία παιδιά, έχοντας περιέλθει σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών τους, μου είχαν αναθέσει, όσο ήταν ακόμη σε ισχύ ο ν. 3869/2010, να καταθέσω αίτηση στο Ειρηνοδικείο της Πρέβεζας και να ζητήσω την υπαγωγή τους στις διατάξεις του νόμου αυτού.

Σε 1^ο βαθμό, το Δικαστήριο είχε κάνει εν μέρει δεκτή την αίτησή τους και ρύθμισε τα χρέη τους. Ειδικότερα, επί συνολικής οφειλής 176.456,65 €, προερχόμενης στο μεγαλύτερο ποσοστό της από ένα κοινό τους στεγαστικό δάνειο (164.665,44 €), του υπολοίπου ποσού της οφειλής προερχόμενου από οφειλές στο Ελληνικό Δημόσιο, τους υποχρέωσε: για τη ρύθμιση του άρθρ. 8, παρ. 2,  α) τον σύζυγο να καταβάλει για τις οφειλές του, 37,80 €/μήνα Χ 36 μήνες= 1.360,80 € και β) τη σύζυγο 93,30 €/μήνα Χ 36 μήνες=3.358,80 €, ενώ για τη ρύθμιση του αρθρ. 9, παρ. 2 και τη διάσωση της κύριας κατοικίας τους, υποχρέωσε τον σύζυγο να καταβάλλει 267,85 €/μήνα Χ 252 μήνες ήτοι 21 έτη= 67.500,00 €, δίχως ανατοκισμό, με το μέσο επιτόκιο στεγαστικού δανείου. Δηλαδή, το κούρεμα – ανάσα – για τους ανωτέρω εντολείς μου, ανήλθε συνολικά στο ποσό των (176.456,65 –  72.219,6)=104.237,05 €. Μάλιστα το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, είχε απορρίψει, τους ισχυρισμούς της Τράπεζας και του Ελληνικού Δημοσίου, α) περί δόλιας περιέλευσης των εντολέων μου σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής και β) περί εμπορικής ιδιότητας του αιτούντος, που ως οικοδόμος, με παροχή προσωπικής εργασίας, είχε κριθεί από το Α’βάθμιο Δικαστήριο ως μικρέμπορος.

Επί ασκηθείσας έφεσης από το Ελληνικό Δημόσιο, μεταξύ άλλων, και για τους ίδιους ως άνω λόγους, το Μονομελές Πρωτοδικείο Πρέβεζας (δικάζοντας ως Β’θμιο Δικαστήριο), δέχθηκε επίσης ότι έχει την ιδιότητα του μικρεμπόρου και απέρριψε τον σχετικό λόγο εφέσεως. Σε ό,τι αφορά στον λόγο έφεσης ότι με δόλο περιήλθαν σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής, το Β’θμιο Δικαστήριο, απέρριψε κι αυτόν τον λόγο εφέσεως, ως αόριστο, κρίνοντας ότι το Α’θμιο Δικαστήριο, που έστω και με διαφορετική αιτιολογία, απέρριψε αυτόν τον ισχυρισμό ως ουσία αβάσιμο, ορθά ερμήνευσε κι εφάρμοσε τον νόμο.

Η δικαίωσή τους και στον Β’βαθμό, αποτελεί πλέον γι’ αυτούς μεγάλη ανακούφιση, αφού θα συνεχίσουν στη σταθερότητα του δρόμου που είχε χαράξει η πρωτόδικη απόφαση, καταβάλλοντας πλέον για τη διάσωση της κύριας κατοικίας τους 267,85 €/μήνα, αντί των 600,00 €/μήνα που ήταν η δόση του δανείου τους.